سردرگمی در مذاکره با طالبان؛ حکومت و طالبان تصمیم گیرندگان اصلی نمی باشند
يكشنبه ۰۶ جدی ۱۳۸۸

کرزی ملا عمرحامدکرزی رییس جمهور کشور یک بار دیگر از طالبان خواست، که دست از جنگ بردارند و برای تامین صلح با حکومت یکجا شوند. آقای کرزی که به مناسبت روز گرامی داشت از قیام امام حسین سخن می گفت، از طالبان خواست که به احترام این روز به جنگ پایان دهند. قبل از این نیز رییس جمهور کرزی گفته بود که برای میلیون ها بار از طالبان می خواهد که به جنگ خاتمه داده و به صلح بپیوندند.

اصرار حکومت آقای کرزی برای مذاکره با طالبان در حالی صورت می گیرد که این گروه حکومت وی را غیر مشروع دانسته، نیروهای بین المللی را اشغالگر می خوانند و برای سرنگونی نظام می جنگند. با این وصف سوال اساسی این است که به رغم عدم آمادگی طالبان برای مذاکره، چرا حکومت اصرار به این امر دارد؟ به نظر کارشناسان هدف اصلی آقای کرزی از طرح مذاکره با طالبان نوعی امتیاز گیری از کشور های غربی می باشد. در حالی که بیشتر رهبران طالبان و حزب اسلامی در لیست سیاه سازمان ملل قرار دارند و برای قتل آنان جایزه تعیین شده است، این تلاش ها چگونه می تواند با نتیجه ای همراه باشد.
از این رو گفته می شود آقای کرزی در برابر اوج فشار های غربی به این سیاسیت روی آورده تا بتواند در یک سیاست تقابلی، حداقل از میزان این فشار ها بکاهد.
در هر جنگی، طرف بازنده بیشتر به مذاکره و سازش علاقمند بوده و برای حفظ موقعیت خود شرایط طرف قدرتمند را می پذیرد.
اکنون به نظر می رسد که طالبان در این جنگ حداقل از نظر روانی خود را پیروز و برتر احساس می کنند و این حکومت افغانستان است که با این نوع خواست ها عملا ناتوانی خود را به نمایش می گذارد یا با اظهارات ملتمسانه خود را ناتوان می سازد. زمان بندی خروج نیروهای امریکایی پس از 18 ماه، به طالبان امید بیشتر داده است و اظهارات مقام های آلمانی در رابطه به این که دموکراسی برای افغان ها مناسب نیست، نیز می تواند به اهداف و گفته های طالبان کمک کند. آنچه که در طرح مذاکره با طالبان جالب به نظر می رسد، این است که متاسفانه نه طالبان و نه حکومت افغانستان تصمیم گیرندگان اصلی این بازی نمی باشند. مذاکره با طالبان نیاز به یک چارچوب مشخص و حمایت مردم و جامعه جهانی می باشد. از این رو تلاش های حکومت کرزی با حلقات نزدیک با طالبان نمی تواند نتایج امیدوار کننده ای به همراه داشته باشد. نکته مهم دیگر این است که حکومت افغانستان اصلا معلوم نیست که با چه کسی و با کدام گروپ طالبان مذاکره می کند. طالبان به گروپ های کوچکی بدل شده اند و هر یک برای خود اکنون رهبر و در موقعیت تصمیم گیرنده است. در این میان نقش پاکستان را نیز در رهبری سیاست های کلان طالبان نباید نادیده گرفت. به هر حال امکان آن می رود که با برنامه های که در کنفرانس لندن در نظر گرفته اند، حکومت با طالبان به نتایجی دست یابد، اما پرسش نهایی این است که جایگاه عدالت در فضای صلح با طالبان در کجا قرار دارد؟
آیا حکومت می تواند به نیابت از قربانیان با عوامل قتل، غارت و کشتار مردم معامله نماید؟

هشت صبح